Czasem czuję pokusę: uciec, zatrzasnąć drzwi w jakimś eremie, zaprzestać walki. Wiem, ci zatrzaśnięci w pustelniach też walczą. Ale dla mnie to byłoby zaprzestanie. Podpisanie kapitulacji pod pozorem zawarcia paktu o nieagresji.

Oglądaliśmy wczoraj „Siódmą pieczęć” Bergmana. Grający ze śmiercią w szachy rycerz bardziej przypomina mnicha a jego relacja do rodziny kuglarzy pokazuje, jak relacje w społeczeństwie rozumieli średniowieczni. Każdy stan ma swoje powołanie i one wzajemnie się budują: ci, którzy budują Kościół cieleśnie, zradzając kolejne pokolenia, i ci, którzy budują go i strzegą duchowo. Tak pisał Tomasz z Akwinu, broniąc powołań zakonnych. I to robi rycerz zmagający się z pytaniem o istnienie Boga, a ostatecznie oddający swoje życie za tych, którzy wezwani zostali do przekazania biologicznego życia. Wierzy, choć mierzy się z pustką, i to jego wydaje się, że bezsensowne stawianie pustce pytania jest fundamentem i ratunkiem dla tych, którzy chcą zobaczyć coś więcej.

Ale czasem większym wysiłkiem jest wychodzić, ryzykować upokorzenie, odrzucenie i ból. To ćwiczy inne części duszy i serca. zmusza je do poszerzania się i odwracania od siebie do innych. Krzyż jak krzyż, najważniejsze, żeby był dobrze dopasowany. Tu chińska masówka nie wchodzi w grę.

Moje drzwi mają pozostać otwarte. A ja mam zasiąść jak średniowieczny rzemieślnik na progu mojego domu i być dla tych, którzy mnie potrzebują. Zresztą zawsze byłam kiepska w grach strategicznych.