Bardzo sympatycznie pada. Lubię szum deszczu – jakby za oknem przechodziły miliony kropelkowych stóp. A jeszcze dziś niedziela: leniwa, spokojna, dająca mi nieco sennym klimatem przyzwolenie na opijanie się kawą.

Oraz czytanie książek. Dziś padło na Ziębę z Ziołem – nie, to nie książka kulinarna, prędzej aptekarska: „Lekarstwo życia”. O przyjaźni jest. I pojawia się tam też Andrzej Kijowski, już pośmiertnie, jako Władca w „Dopisku do ‚Twierdzy'”. Jest to jeden z piękniejszych tekstów o rozstaniu z przyjacielem, z tych, które czytałam; tren z nadzieją na spotkanie w wieczności, nawet jeśli ta wieczność wydaje się niepewna. Nadal widząc podpis autora – o. Macieja Zięby – czuję zaskoczenie. Jest tak inny od jego pozostałych tekstów, ale nie wydusicie ze mnie w czym widzę różnicę – sama nie wiem.

Ale wiem, że Kijowski, a zwłaszcza to, co napisał, jest tego trenu warte. „Tropy” zmasakrowałam zaznaczeniami, kilka obrazów – w tym opis snu o wędrówce z Janem Pawłem II przez ciemną nawę bazyliki – wraca, kiedy patrzę na rzeczywistość, także tę moją. Jedyna jego „wada” to, ta, którą mają także teksty o. Michała – trzeba się zatrzymać, a przynajmniej znacznie zwolnić podczas ich lektury. Muszą wybrzmieć, a że wywołują spore echo, wybrzmiewanie trwa… I kiedy myślę o formie, jaką ma spuścizna po Kijowskim, tylko się utwierdzam w przekonaniu, że w wielu rzeczach przekroczył swój czas – żyjąc współcześnie byłby rewelacyjnym blogerem. W końcu pozostały po nim zapiski, luźne artykuły – blog jak się patrzy, tyle, że o eleganckiej, dopracowanej formie i przemyślanej starannie treści.

Zażywam w razie zagubienia – raz dziennie kilka akapitów, do ustąpienia objawów 🙂