Leje. Siedzę na gruzach przedremontowych mojego mieszkania i mam poczucie odcięcia kurtyną wodną od reszty świata. Taka tam prywatna jaskinia za wodospadem.

Przegląd sieci przypomniał mi obserwację sprzed kilku dni – jest moda na zdjęcia i omawianie tematu pt. duża, najlepiej dobrze umięśniona, mężczyzna z dzieckiem, najlepiej noworodkiem, na ręku (tu rozlega się głębokie westchnienie rozczulonych młodych kobiet z załzawionymi oczami). Obserwacja ta się zbiegła z rozmową z moją bliską znajomą, która opowiadała mi o walkach, jakie toczą się między jej mężem a dorastającym synem. Spokojnie, nie dochodzi do rękoczynów, mają miejsce jedynie ustosłowa wyraźnie punktowane. Precyzyjnie wymierzone i z wyczuciem, mistrzem punktowania jest, rzecz jasna, nastolatek.

Cóż, sceny konfliktu i to takiego, w którym dziecko z okrucieństwem specyficznym dla swojego wieku wytyka rodzicom błędy wychowawcze albo swoim zachowaniem je wykazuje, nie nadają się na słit focie. Szczególnie,  że nastolatkowie rzadko się mylą w tych kwestiach. Ale intuicja mi mówi, że to tutaj jest raczej miejsce mężczyzny, nie przy kołysce. Ta walka pozwala synowi (z córkami jest nieco inaczej) sprawdzić jego własną siłę, zmierzyć się z wartościami przekazanymi przez ojca i dokonać wśród nich wyboru, wzmacnia go. A ojcu pozwala dojrzeć, dokonać przeglądu swoich dokonań lub braku dokonań, przejrzeć się w oczach dziecka i zobaczyć siebie. Często bywa to widok średnio przyjemny, więc jest walka. Siłowanie się. Ale to też sposób na pokazanie synowi, jak ma być mężczyzną. W „Królestwie niebieskim” opowiada o tym scena, w której ojciec uczy głównego bohatera walki mieczem. Walczą ze sobą, ale to najlepszy sposób na to, by syn wygrał te walki, które przyjdzie mu stoczyć z przyszłymi przeciwnikami. Już nie z ojcem.

Dla obu stron to wymagająca sytuacja. I mam wrażenie, że niewielu ojców współcześnie potrafi w nią wejść, przyjąć na klatę nie bezradnego noworodka, ale zbuntowanego, zdolnego do zadania realnego bólu nastolatka. A szkoda, bo chociaż z tej bitwy obaj wyjdą poobijani, to jednocześnie silniejsi. A kiedy w życiu dziecka przyjdzie czas zrodzenia własnych dzieci, jako kombatant tej samej wojny coraz lepiej zacznie się dogadywać z ojcem. Albo przynajmniej stanie się zdolny do tego, by mu przebaczyć błędy.

Tak mi jakoś wychodzi z tego mojego kombinowania w jaskini. Zresztą chyba już przestało padać.