Dziś w Małem Cichem na mszy o 11.00 był chrzest małego Szymona Dominika. Maleństwo (trzy miesiące!) ubrane było w strój góralski, z mojej perspektywy widziałam głównie portki i takie małe, malutkie czarne kierpcunie. Po chrzcie proboszcz kazał ojcu pokazać nowego chrześcijanina całej społeczności, więc zobaczyłam też koszulkę, kamizeleczkę a młody dostał oklaski. Wyglądał na zadowolonego z tego faktu.

Biała szatka dana w czasie obrzędu była wyszyta góralskim haftem i widniała na niej oprócz wzorów (też wyhaftowana) data chrztu. Rodzice i chrzestni w strojach ludowych, wyglądali pięknie, podobnie zresztą jak malutki kapelutek góralski Szymona, oczywiście z piórem, przecież to jeszcze kawaler!

Chodzi za mną ten temat. Nie symboliki piórek w góralskim kapeluszu, ale chrztu. Zaczęło się od adhortacji papieża Franciszka Christus vivit. Tam w punkcie 267 przeczytałam:

„Tym, którzy nie są powołani do małżeństwa lub życia konsekrowanego, trzeba zawsze przypominać, że pierwszym i najważniejszym powołaniem jest powołanie chrzcielne [podkr. moje]. Osoby niebędące w małżeństwie, również nie z wyboru, mogą w sposób szczególny stać się świadkami tego powołania na drodze ich osobistego wzrastania”.

I jakoś to we mnie pracuje. Nieustannie trafiam na kolejne wypowiedzi na temat znaczenia chrztu, ale nie potrafię jeszcze ubrać w słowa tego stada myśli latających mi pod czaszką jak stado motyli. Wszystkie ładne, ale brak czegoś, co pozwoli je ująć wspólnie i spójnie przy okazji.

W pewien sposób zbiera je odejście z Kościoła rzymskiego Michała Misiaka, który przyjął ponownie chrzest we wspólnocie protestackiej. Jednak choć jego decyzja rodzi wiele pytań o istotę tego sakramentu, nie daje zbyt wielu odpowiedzi.

Jeszcze pomyślę.

A małemu Szymonkowi niech Pan Bóg błogosławi na całe jego życie! Amen.