Dziś mija dziesięć lat od chwili, kiedy w kościele św. Anny w Krakowie składałam przysięgę doktorską. Ubrano nas w togi, założyliśmy birety i z całą powagą potwierdziliśmy: „Spondeo ac polliceor” – „Zobowiązuję się i przyrzekam”.

Zachować pamięć o uczelni, wspomagać ją na wszelki możliwy sposób, żyć w sposób godny otrzymanego tytułu i wykształcenia. I najważniejsze, dla mnie najważniejsze: „zobowiązani jesteście przyrzec, iż rozwijać będziecie badania naukowe nie z żądzy zysku i nie dla próżnej chwały, ale w celu odkrywania i upowszechnienia prawdy –największego skarbu ludzkości”.

Istota bycia uczonym – Jan Paweł II nazwał to „posługą myślenia”. Idealizm? Może. Ale bez takiego podejścia nigdy nie będzie się twórczym, a na pewno nie osiągnie się maksimum swoich możliwości jako naukowiec.

Wyniki rachunku sumienia, na ile zachowuję tę przysięgę, zachowam dla siebie. Sam dzień pozostał w mojej pamięci i będzie tam chyba na zawsze. Złożono na moje barki sporą odpowiedzialność, bo jako doktor teologii nie tylko mogę wykładać, ale przede wszystkim biskup (wówczas był nim kard. Dziwisz) podzielił się ze mną swoim prawem do nauczania w imieniu Kościoła. Nie tylko w Kościele, ale też w jego imieniu.

To oznacza, że nie wolno mi milczeć, kiedy ktoś naucza źle, a jeśli sama będę tak nauczać i doprowadzę tym kogoś do grzechu, odpowiedzialność za to zło częściowo spadnie także na mnie. Kiedy pomyślałam o tym pierwszy raz, przeraziłam się. A potem oddałam to Duchowi. Niech mnie prowadzi i się mną posługuje. Policzymy się w dniu sądu, mam nadzieję, że dany mi dar nie będzie zmarnowany.

Data na dyplomie jest datą zatwierdzenia tytułu przez radę wydziału. Herb PAT na tubie z dyplomem.