Wojenka na temat karmienia piersią w miejscach publicznych już się przetoczyła, opadł kurz wzniecany przez gwałtownie młócone klawiatury oraz przycichły głosy wywołane mniej lub bardziej smacznymi akcjami w realu (i nie mam tu na myśli doznań organoleptycznych niemowląt). Można więc bez obaw przed oskarżeniem o stronniczość pisać o laktacji i to wykorzystywanej nie byle gdzie, a w teologii. Temat ten chodzi za mną od jakiegoś czasu. A dokładnie od spotkania biblijnego w maju, na którym mówiliśmy o fragmencie z dwunastego rozdziału 1 Listu do Koryntian. Paweł pisze tam:

Wszyscy bowiem w jednym Duchu zostaliśmy ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscy też zostaliśmy napojeni jednym Duchem [podkr. moje] (1 Kor 12,13).

Podkreślone tutaj słowo to w oryginale epotisthemen – forma utworzona od czasownika potidzo: napoić. To, co jest ciekawe w tym słowie, to jego podobieństwo brzmieniowe (i częściowo znaczeniowe) z czasownikiem tittheuo: karmić piersią; zastosowane słowo brzmi, jak to drugie tylko z przedrostkiem epo, sugerującym ruch w dół, pochylenie.

I taki obraz znajdziemy w Oz 11,4:

Byłem jak ten, co podnosi do swego policzka niemowlę – schyliłem się ku niemu i nakarmiłem je.

Bóg opisuje tu siebie, używając obrazu karmiącej matki (niestety nie podaje, czy publicznie). Duch w tym kontekście byłby jak mleko: zaspokajające wszelkie potrzeby od pragnienia po łaknienie, po drodze zahaczając o leczenie (są w nim przeciwciała), dający udział w życiu karmicielki a jednocześnie czerpiący z niej pełnymi garściami; czerpiący życie. Wszyscy wymienieni przez Pawła we wcześniejszym wersecie byliby mlecznym rodzeństwem. Zrodzeni z różnych rodziców i ukształtowani w łonie wielu kultur w Kościele, karmieni jedną piersią, stają się rodziną. Tworzy się między nimi silna więź, której podstawą jest wspólne źródło pokarmu. Dodajmy: bardzo specyficznego, bo produkowanego przez karmicielkę.

Obraz ten wskazuje też na wielką, wręcz intymną bliskość między Bogiem a wierzącymi. Nie tylko tę biologiczną, ale też emocjonalną. Pójdę dalej – o ile początki karmienia mogą być bolesne dla matki, to potem dla większości kobiet jest to przyjemne doświadczenie. Zarówno pod względem fizycznym, jak i emocjonalnej bliskości z dzieckiem. Jeśli dodamy to doświadczenie do opisywanej analogii, możemy z niej wyczytać, że bliskość z nami daje Bogu radość. Dodajmy: bliskość, która kosztuje, bo jest dawaniem siebie. Jednak rozwój dziecka, jego zdrowie i pełne zaufania przylgnięcie do matki kompensuje to, co ona traci.

Obraz piękny i treściwy, co więcej, później także pojawiał się w teologii. Piękny przykład znajdujemy w hymnie Klemensa Aleksandryjskiego Chwała Tobie, Boże, tu przekładzie ks. Marka Starowieyskiego (nie ma to, jak „Niepojęta Trójca”, t. 1, wyd. 1…):

My, dzieci Twoje świeżymi wargami
Pijemy niebiańskie mleko,
Przy piersi Słowa,
Rosą Ducha Syceni.

Obraz pojenia matczynym mlekiem będzie się też przewijał w ikonografii, czego przykładem jest m.in. typ przedstawienia Maryi jako Alma Mater, czyli Matki Karmicielki. A potem, zakazany, zniknie, bo będzie się dwuznacznie kojarzyć. I tak purytanizm do spółki z manicheizmem – nieprawe potomstwo demona nieczystości – zuboży teologię.

Myślę, że czas wrócić do tej analogii i dokarmić biblijną i nie tylko refleksję. A na zachętę dla wielu i ku zgorszeniu nielicznych: św. Bernard pojony mlekiem Maryi. A co!

Cano Milagro, Święty Bernard (zaczerpnięte z bloga „Straszna sztuka”)