Szukałam odpowiedniego zdjęcia na Wielki Post i wpadło mi w oko to, wykonane w zakrystii kościoła dominikanów w Sienie.

Szata kapłańska, znak, że ten, kto ją nosi; ciało tego, który ją nosi, staje się sakramentem obecności Jezusa, jedynego Arcykapłana w naszym kulcie. Jezus przyjmuje pośrednictwo jego człowieczeństwa, by stać się obecnym wśród nas i w nas. Przedziwne jest to, co dzieje się w chwili, kiedy kapłan konsekruje lub rozgrzesza. To, co dzieje się z jego człowieczeństwem. Bóg nie niszczy jego osobowości, nie narusza jego autonomii, ale za jego zgodą przenika jego ciało, psychikę i ducha, by stać się obecnym z sakramencie ołtarza i pokuty. Nie narusza jej do tego stopnia, że nawet jeśli ten człowiek żyje w grzechu, to nie uniemożliwia to Bogu działania. Tylko brak intencji księdza, by konsekrować, może sprawić, że sakrament będzie nieważny – jednak i w tym widać szacunek Boga wobec ludzkiej wolności.

Ten ornat czekający na to, by stać się zewnętrznym znakiem wewnętrznej dynamiki włączenia człowieka w Boże kapłaństwo, jest dla mnie obrazem tego, czym jest Wielki Post.

Czekaniem na Wieczernik.
Czekaniem na Ofiarę Krzyża.
Czekaniem na ucztę weselną Zmartwychwstania.

Trzeba przygotować siebie, jak czyjeś zapobiegliwe i staranne ręce przygotowały ten ornat. Żeby Bóg mógł nałożyć mnie na siebie. Żeby być Jego monstrancją – znakiem Jego obecności. Przemieniającej i jednocześnie pełnej poszanowania.