W komentarzu pod poprzednim wpisem Maria zasugerowała interesującą lekturę, mianowicie „Dziennik podręcznej” Margaret Atwood. Wczoraj snując się po sieci odkryłam, że książka została zekranizowana w latach osiemdziesiątych, w reżyserii Volkera Schlendorffa, i obejrzałam sobie efekt, czyli to dzieło z 1990 r.:

Film poruszający, u mnie oprócz emocji zaktywował także szare komórki. Efekt ich działalności jest następujący:

– Przedstawiony w filmie świat bazuje na opozycji: purytanizm – liberalizm (tak z grubsza). Ofiarami farm „podręcznych” są także katolickie zakonnice – zaraz na początku filmu mamy dłuższą scenę, w której do policyjnej „suki” pakowane są siłą siostry w habitach a potem dłuższe ujęcie, na którym widać wiszące zwłoki tych, które nie zgodziły się na zostanie materiałem rozpłodowym lub nie były płodne.

I tu nasunął mi się wniosek, że zarówno feminizm w swojej najbardziej skrajnej postaci, jak i ruchy wyzwolenia wszystkich współcześnie uznanych za uciskanych, a więc homoseksualistów, kobiety i ludzi odmiennych ras, jest tak naprawdę reakcją na protestancki purytanizm (w filmie jest o wiele więcej mówiących o tym sugestii, niż tu przeze mnie opisana) i dominację WASP-ów (White Anglo-Saxon Protestant). Próba budowania opozycji, w której pierwsze miejsce zajmie katolicyzm, jest dość absurdalne.

Mieliśmy nasza odmianę purytanizmu – jansenizm, ale została ona potępiona. Co prawda współcześnie tworzy się mity pt. „przed II Soborem Watykańskim Kościół potępiał przyjemność płynącą ze współżycia”, ale łatwo je obalić, sięgając do źródeł. Byli teologowie, którzy potępiali, ale i współcześnie jeśli jakiś „mędrzec” z teologicznym wykształceniem uczy, np. że należy udzielać ślubów parom homoseksualnym, to jeszcze nie oznacza, że tak naucza Kościół. To samo obowiązywało i przed soborem.

– Nie musimy czekać na powstanie farm podręcznych – one już istnieją. W formie oswojonej jako firmy wynajmujace surogatki niepłodnym parom, w formie średniokulturalnej jako farmy surogatek w Indiach, gdzie ubogie kobiety wynajmują swoje ciało, żeby urodzić cudze dzieci, i wreszcie w formie niewolniczego wyzysku, kiedy kobiety są zmuszane materialnie lub w wyniku manipulacji prawnej do oferowania takich usług.

Paradoksem jest to, że z usług indyjskich farm bardzo często korzystają ci, którzy w świetle filmu należą wraz z płodnymi kobietami do wyklętych, mianowicie pary gejowskie. Istnieją już podręczne – wykorzystywane są m.in. przez homoseksualistów do rodzenia ich dzieci, które są albo kaprysem, albo bronią w walce ideologicznej o jak najszersze prawa dla tej mniejszości seksualnej.

Podręcznymi są też, w sensie szerszym i o wiele bardziej aseptycznym jak laboratorium kliniki IVF, dawcy i dawczynie gamet (nasienia i komórek jajowych). Co prawda współczesne podręczne nie muszą się zmagać, jak bohaterka filmu, z upokarzającymi „rytuałami” będącymi tak naprawdę zawoalowaną formą gwałtu. Jednak istota działalności, w jaką są zaangażowani, jest analogiczna: są źródłem materiału biologicznego mającego umożliwić innej, na ogół obcej parze posiadanie dziecka.

Film pokazuje też świetnie mechanizmy manipulacji i prania mózgu, stosowane do stworzenia z ludzi posłusznych manekinów a jeśli trzeba, także narzędzi mordu tudzież katów. Publiczna egzekucja osób, które wyłamały się z reżimu (podręcznej, która w rozpaczy zaryzykowała współżycie z mężczyzną innym niż jej patron, byle zajść w ciażę, oraz mężczyzny oskarżonego o gwałt na podręcznej) obciąża odpowiedzialnością za śmierć tej dwójki podręczne. Zabijasz lub jesteś zabijana, tertium non datur. Rodzisz albo zostajesz wyrzucona na śmietnik, bo niepłodność to zawsze twoja wina – mężczyźni nie są badani. I to wszystko podlane sosem ze ściśle dobranych fraz ze Starego Testamentu, głównie o żonach patriarchów dających im swoje niewolnice, by przynajmniej tak mieć z mężami dzieci.

Po obejrzeniu filmu mam ogromną ochotę na lekturę książki. Ciekawe, czy zostaną mi po niej takie same wnioski.