I jego słynne 4’33”. Niewątpliwe sporo cytatów z tego utworu mamy na początku poniższej kompozycji. I to mnie zafascynowało: wibracja ciszy. Brak dźwięku staje się tak namacalnym elementem kompozycji złożonej z dźwięków.

To chyba słyszalny dowód na to, że muzyka rezonuje o wiele głębiej, niż w uchu wewnętrznym. I że jest bardziej odpowiedzią na wewnętrzne napięcie niż jego źródłem. Jakbyśmy nosili w sobie echo, które poszukuje wołania, przez które zostało zrodzone. Tajemnica.

A w roli mistrza jej ceremonii Leszek Możdżer: