Taka bibliografia jawi się jako szczyt nudnej lektury. Nota za notą, ten sam układ, literki, cyferki, cyferki, literki, kropka. A ja dziś przeglądałam bibliografię tekstów o św. Jacku i uśmiałam się jak norka oraz wygenerowało mi się w głowie kilka ciekawych przemyśleń (pięknie dziękuję Autorce za udostępnienie – wyrazy szacunku za wykonanie tak wielkiej pracy!). Poniżej kilka z powodów mojej radości.

Książka, rocznik 1938 – „Gwiazdy katolickiej Polski” (jak widać Kościół miał swoich katocelebrytów, zanim to stało się modne), a o tym samym kręgu towarzyskim trzynaście lat wcześniej: „Nieśmiertelne świeczniki narodu polskiego” (1925 r.). Jakże świetliste klimaty: per świeczniki ad astra. Zaiste.

Zresztą i tak nic nie przebije tytułu, jakim obdarzony został Jacek w literaturze anglosaskiej – został jednym z „Hunters of souls”. „Polujący na dusze” – świetny tytuł horroru o voo doo, otwierasz a tam – hagiografie. Dominikańskie! I po dominikańsku podstępnie zatytułowane.

Jednak i tak nic nie pobije tytułów XVIII-wiecznych kazań:

„Kamień polski francuską ukoronowany liliją” (jakbyście jeszcze nie zgadli chodzi o św. Jacka i św. Rocha. Lilija to Roch, ale nie pytajcie czemu)

„Strzała do celu niebieskiego zmierzająca albo krótkie Nabożeństwo do św. Jacka Odrowąża Wyznawcy Zakonu Kaznodziejskiego, Nayosobliwszego Nayświętszey Maryi Panny DILECTA I BENIAMINA (podkr. moje, przy tych epitetach poległam, płacząc ze śmiechu). Swoją drogą jeśli to nabożeństwo jest tak krótkie, jak tytuł, to… tia… wymagało wiele cierpliwości.

A wnioski jakie? To nieprawda, że OP i SJ się nie lubili, bo to SJ wydawali większość rzeczy napisanych przez OP o św. Jacku. Prawdą z kolei jest to, że Jacek jest znanym świętym poza granicami Polski: Francja, Hiszpania, Meksyk. Jestem pod wrażeniem.