Wyraźnie oddzielone proemium, w którym pojawia się wiodący temat całości – radość. Słowo to nieustannie powraca w całym tekście.

Widać także wyraźnie, już w zasaniczym tekście, charakterystyczny dla większości Pawłowych listów podział na część „doktrynalną” i „praktyczną”. W pierwszej mowa o nadziei, ale specyficznie rozumianej. Jakby mówił do oddziału wojska mającego przed sobą trudną bitwę (wracają znów skojarzenia z „Anabazą”), jednak piszący to pouczenie jest pewien wygranej.

Albo jakby mówił do dziecka, które czeka bolesna rehabilitacja, która z pewnością przywróci mu sprawność. Więc choć jest lęk przed bólem i śmiercią, przeważa je nadzieja. Ostatecznym argumentem za tym, że takie podejście jest właściwe, jest Hymn o kenozie: Paweł stawia Filipianom przed oczy przykład Chrystusa. Tego, który uniżył się aż po krzyż i przez to zostal wyniesiony ponad niebiosa. 

Nadzieja jest bezpośrednio związana z głoszeniem Chrystusa. I to bez względu na to, czy dokonuje się ono w dobrej czy złej wierze. Najważniejsze, „żeby mówili”. A cierpienie, cóż… jest. Ale minie, nie wolno pozwolić, żeby odebrało nam nadzieję. I jeszcze jedność: ze względu na postęp w głoszeniu. I pokora, która do jedności prowadzi.

Paweł wysyła do Filippi Tymoteusza i Epafrodyta, wystawiając im dobre świadectwo. Ostrzega za to przed fałszywymi apostołami i daje wskazówkę, co do tego, jak rozpoznać prawdziwego głosiciela: to ten, który głosi ze względu na Chrystusa i tylko w Nim szuka usprawiedliwienia i potwierdzenia.

I wezwanie do tego, by biec i nie ustawać. Nie ustawać, bo przecież dana nam nadzieja nie może zawieść i jeśli będziemy biec wpatrzeni w Chrystusa i biec dla Niego, nic nas nie powstrzyma.

Potem kilka personalnych uwag (kocham fragment o Ewodii i Syntyche 🙂 ). I jeszcze podziękowanie na koniec. I błogosławieństwo.

List o radości i nadziei wypływających z zakorzenienia w Chrystusie. Chciałąbym umieć tak zaufać…