Oficjalnymi nadawcami listu są: Paweł i Tymoteusz. Sam tekst wskazuje na wyłączne autorstwo Pawłowe, więc Tymoteusz mógł być sekretarzem spisującym tekst lub apostoł chciał dodać mu autorytetu, skoro go wysyłał z listem do wspólnoty w Filippi.

Obaj mają ten sam tytuł: „słudzy Chrystusa”. A piszą do wszystkich świętych w Chrystusie, włączając w to przełożonych (biskupów) i posługujących (diakonów) tej wspólnoty. Są wymienieni osobno, jakby potrzeba było podkreślić, że do nich też, a jednocześnie są jakby obok wspólnoty, która tu jest najważniejszym odbiorcą listu. Wszyscy święci w Chrystusie Jezusie, czyli tym, którego sługami są Paweł i Tymoteusz. Sługami Jego, a przez Niego – świętych. Paweł nie pisze z pozycji autorytetu (nie powołuje się na swoją funkcję apostolską, jak w Ef czy Ga), ale pełniącego posługę ze względu na Chrystusa. Nie ze względu na wspólnotę samą w sobie czy ludzi, ale na Chrystusa.

„Łaska” z pozdrowienia może być życzeniem, ale bliska mi jest interpretacja św. Tomasza z Akwinu, że chodzi tu o Trzecią Osobę Trójcy – Ducha. Byłaby to więc jednocześnie formuła trynitarna: Duch i Jego dar (pokój) dla was przez Ojca i Syna. Cóż wspanialszego można życzyć drugiemu niż Ducha? I jak mocno to brzmi w ustach tego, który miał możliwość udzielania bierzmowania, a więc Ducha. Odnowienie udzielonej łaski i przypomnienie o tym, że została udzielona.