1. Preskrypt
1.a Superscriptio: „Paweł i Tymoteusz, słudzy Chrystusa Jezusa” (1,1)
1.b Adscriptio: „do wszystkich świętych w Chrystusie Jezusie, którzy są w Filippi, wraz z biskupami i diakonami” (1,1)
1.c Salutatio: „Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i Pana, Jezusa Chrystusa” (1,2)

2. Prooemium: 1,3-11.

3. Korpus: 1,12 – 4,20
3.a Opis sytuacji, w której Paweł pisze list (1,12-17)
3.b Wnioski duchowe, jakie Paweł wyciąga ze swojej sytuacji (1,18-20)
3.c Osobiste wyznanie (1,20-26)
3.d Odwołująca się do tego wyznania zachęta (1,27-28a)
3.e Wskazanie szerszego kontekstu tej zachęty do przyjęcia męczeństwa (1,28b-30)
3.f Przejście z poziomu Paweł-Filipianie na poziom Chrystus-Filipianie (2,1-11)
3.g Posłuszeństwo i wytrwałość jako źródła radości (2,12-18)
3.h Uwierzytelnienie i polecenie Tymoteusza i Epafrodyta (2,19-30)
3.i Ostrzeżenia przed fałszywymi nauczycielami (3,1-3)
3.j Wskazanie na ostateczny Cel i jednocześnie najlepsze kryterium oceny nauczających (3,4-12)
3.k Wzór właściwego postępowania (3,13-4,1)
3.l Pouczenia skierowane do konkretnych osób i całej wspólnoty (4,2-9)
3.m Podziękowania za wsparcie i pomoc przemieszane z osobistymi wyznaniami Pawła (4,10-20)

4. Postskrypt: 4,21-23

Apostoł pisze z Rzymu, z domowego więzienia, a którym znalazł się na własną prośbę, odwołując się w Jerozolimie do wyroku cezara (por. Dz 22,22-29). Nie może pracować, więc żyje zapewne z pomocy finansowej otrzymywanej od Kościołów. Odwiedzają go współpracownicy, sam też może nimi dysponować.

Do Filipian pisze o tym, by pamiętali, jaki jest ostateczny cel ludzkiego życia i aby nie bali się cierpienia i wzgardy. I bardzo duży nacisk kładzie na radość (to słowo wielokrotnie przewija się w tym tekście, aż po zdanie z 4,4: „Radujcie się zawsze w Panu, jeszcze raz powiadam: radujcie się!”. Jego opowieść nigdy nie kończy się na krzyżu, choć krzyż stanowi jej centrum. Czy też dno. Punkt zwrotny, moment katharsis. Na szczęście ewangelia nie jest grecką tragedią, katharsis skutkuje metanoią, a ta osiągnięciem zbawienia.

Pisze też wiele o kryteriach rozpoznawania dobrych nauczycieli i wzajemnej trosce w relacji wspólnota-przełożony. Odsłania też swoje serce, jest w liście kilka bardzo osobistych fragmentów. Krótki postskrypt może wskazywać na bliskie relacje z Filipianami. W całości wydaje się pobrzmiewać nuta porządkowania dotychczasowego życia, przekazywania Kościoła w młodsze ręce, choć jest zdecydowanie słabsza niż w 2 Tm. Jest w nim też wiele ciepła, za to brak fragmentów z wyraźnym captatio benevolentiae. To raczej świadectwo i zachęta niż formalne nauczanie.