Uczestniczyłam dziś w jego działalności. Miała ona formę pospolitego ruszenia, na którego czele stała dzielna niewiasta (Agnieszka Stec – zapamiętajcie to imię, zaiste świetny to kantor, nota bene prowadzi DOLową Szkołę Kantorów, warto się zapisać), zorganizowanego nie dość, że w czterech sekcjach (niech żyje promowanie podziałów!), to jeszcze strasznie seksistowskich, bo dwie czysto kobiece, a dwie czysto męskie. Sekcje, oczywista.

A zebraliśmy się tam, żeby pośpiewać ku czci św. Jacka Odrowąża, jednego z pierwszych polskich OP, jedynego świętego z Polski wśród tych, których rzeźby wieńczą kolumnadę Berniniego (tu można sobie popatrzeć, jak ktoś nie wierzy – to ten zakonnik na pierwszym planie, z monstrancją i jakowymś zielem, chyba to lilija), przez biskupów kojarzonego z kultem maryjnym i eucharystycznym, przez lud – z pierogami (takie wnioski można było wysnuć z dzisiejszego kazania bp. Jana Szkodonia). Co lepsze – oba skojarzenia prawidłowe. Bo Jacek taki był i jest, od początku założona przez niego prowincja Zakonu Kaznodziejskiego ma wyraźny charakter duszpasterski, tylko czasem przeważa upowszechnianie kultu, czasem pierogi, czyt. [ich] konsumpcja.

Zebrała się nas całkiem spora gromadka, wbrew początkowym obawom spokojnie zaśpiewaliśmy z podziałem na głosy i myślę, że nawet dało się przy tym śpiewie pomodlić celebransom i ludowi. Przypomniało to mi mszę w noc śmierci Jana Pawła II, kiedy zjechaliśmy się wszyscy, ci związani z dominikanami, nie wołani, bez wcześniejszych ustaleń. Nie było prób scholi: po prostu stanęliśmy według głosów na naszym zwykłym miejscu, bracia kantorzy podali repertuar i zaśpiewaliśmy. Jest w tej zdolności do udanej improwizacji coś pięknego, ale nie ma w tym łutu szczęścia czy przypadku – jest wiele lat pracy i wspólnego śpiewania, które pozwala ostatecznie na taką dezynwolturę. Jest też wewnętrzne poczucie „bycia u siebie”; przynależności do tego miejsca, tej wspólnoty. Oba elementy bardzo liturgiczne: nie ma pięknej liturgii świątecznej bez codziennej starannej celebracji. I jeśli na mszy nie czuję się u siebie, wśród swoich, to też trudno będzie mi się na niej spotkać z Panem.

Cieszę się, że w tym roku bracia zdecydowali się uczcić jakoś szczególnie św. Jacka. Była msza z bogatszą oprawą, sprawowana przez wspomnianego wyżej bp. Jana, wielu gości. Święty Odrowąż jest tego wart, nie tylko dlatego, że to mocny patron, nie gardzi pomaganiem nawet w sprawach bardzo codziennych (np. zbyt głośnych sąsiadów, których inaczej, jak cudem, uciszyć się nie da), ale też dlatego, że to wspaniały człowiek i ojciec polskiej prowincji OP. Mam nadzieję, że uroczysta msza w jego uroczystość pozostanie stałą praktyką. Bardzo mam nadzieję. Zresztą dzisiejsze tłumy na mszy konwenckiej chyba potwierdzają, że to dobry kierunek.

A skąd w tym wszystkim żaby i ich dyskryminacja? Chodzi o śpiewanie tzw. „płaskiego e”. Bo to trudna głoska jest i jak źle się ustawi ten, no, aparat głosowy, to wychodzi nosem zamiast z głębi gardła i sprawia, że schola brzmi jak stadko rechoczących żab, w dodatku afektowanych. A św. Jacek słynął z prostoty więc nie uchodzi, nie uchodzi…