Po raz kolejny spotkałam kogoś, kto zna osobę, która razem ze mną brała udział w kolizji pod Szczekocinami.

Kosmetyczka, wracała po ukończeniu kursu w Warszawie. Siedziała prawdopodobnie w trzecim wagonie. Kiedy zgasło światło, szarpnęło nimi, przebrzmiał potworny łoskot miażdżonych wagonów i lokomotyw, a wszystko się zatrzymało, przypomniała sobie, że jest przecież po kursie pierwszej pomocy. Ponieważ nikt w jej otoczeniu nie miał obrażeń, wybiegła z wagonu. Ale zanim wybiegła, chwyciła nożyczki do paznokci. Nożyczki. Do. Paznokci.

Jakieś dwa centymetry ostrza z delikatnej stali na tony żelastwa, dykty i szkła.

Bo może trzeba będzie coś przeciąć…

Nie, nie uważam, że to zabawne. Ile razy wraca do mnie ta opowieść, czuję ściskające mnie za gardło wzruszenie. Wzruszenie pragnieniem usłużenia, pomocy połączonym z  dziecięcą wręcz bezradnością środków. Za wszelką cenę nie pozostać bezczynnym, nie być gapiem.

Bogu dzięki, że w ludzkim sercu jest miejsce na współodczuwanie. Chcę mieć nadzieję, że zawsze, a takie historie mnie w tej nadziei utwierdzają.

Amen, niech żyją nożyczki do paznokci!