Polityczna poprawność jest genialnym papierkiem lakmusowym dla motywacji głoszenia ewangelii. Pokazuje zresztą nie tylko motywację, ale też pomaga poprawiać sposób głoszenia.

Bo jeśli, jak zarzuca nam świat, głosimy po to, by „kolonizować kulturowo” inne społeczności, czyt. niszczyć ich kulturę, zastępując ją chrześcijańską, czyt. atlantycką (który to zarzut sam w sobie jest gigantycznym uproszczeniem), a tym samym podporządkowując sobie mentalnie tereny misyjne, to idąc za polityczną poprawnością, umilkniemy. Zresztą potwierdzając w ten sposób słuszność zarzutów, które są nam stawiane.

Jeśli jednak głosimy ze względu na Chrystusa; dlatego, że znamy Jego „smak”; widzieliśmy Jego chwałę (jak o tym mówi nam w dzisiejszej lekcji z Ewangelii), polityczna poprawność nie będzie miała dla nas znaczenia – będziemy głosić, bo biada nam, gdybyśmy nie głosili. Biada, bo słowo zatrzymane dla siebie gnije, serce, które nie jest źródłem, staje się cuchnącą cysterną. Zresztą – słowo rosnąc, rozsadza serce. Nie da się milczeć.

I wtedy warto posłuchać politycznej poprawności nie tyle ze względu na motywacje, ale dlatego, że w jej zarzutach mogą się kryć wskazówki, jak zmodyfikować głoszenie, by było jeszcze bardziej skuteczne. I jak głosić z poszanowaniem dla tych, do których jesteśmy posłani, także dla ich kultury.

Jednak zawsze najbardziej pierwotne i podstawowe jest patrzenie na Chrystusa. Kontemplacja Jego chwały. I co ważne, a też wynika z kontekstu dziś czytanej Janowej Ewangelii, to zawsze musi być wcielony Syn Boży. Nie nieokreślona energia, światło czy doskonała pustka. Jeśli brak konkretu wcielenia, to doświadczenie jest, ale nie jest chrześcijańskie: „Po tym poznajecie Ducha Bożego: każdy duch, który uznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, jest z Boga” (1J 4,2).

Contemplare, ut predicare. Contemplare.