C.S. Lewis po śmierci ukochanej żony, Joy:

Nie widzi się nic należycie poprzez zasnute łzami oczy. Nie można na ogół zdobyć tego, czego się pragnie, jeśli się pragnie tej rzeczy zbyt rozpaczliwie; w każdym razie nie można zdobyć najlepszej jej cząstki. „No, pogadajmy sobie od serca!” – to powiedzenie składania każdego do milczenia. Postanowienie: „Muszę dziś w nocy dobrze spać” – sprowadza godziny bezsenności. Wyśmienite napoje marnują się, kiedy mają gasić nienasycone pragnienie. Czy podobnie bardzo silne natężenie tęsknoty zaciąga żelazną kurtynę i sprawia, że myśląc o naszych zmarłych, czujemy się tak, jakbyśmy się wpatrywali w próżnię? Ci, co prosząc, proszą zbyt natarczywie, nie otrzymują. Może nie mogą.
(C.S. Lewis, Smutek)

Cudowny, bo wyryty życiem w drgającej tkance serca komentarz do płaczącej przy pustym grobie Marii Magdaleny. Ona też widzi w Jezusie ogrodnika, bo jej zapłakane oczy nie pozwalają przyjąć pełnej prawdy. Ból ją zalewa i zniekształca rzeczywistość tak mocno, że uniemożliwia pocieszenie i to sięgające aż do korzenia smutku i usuwające go całkowicie.

Przypowieść o Bogu cierpliwym, którego dary tak bardzo przerastają nasze oczekiwania, że musimy do nich dorastać. A dorastając, mamy żal do Dawcy, że wciąż nic nie otrzymaliśmy. Tymczasem wystarczy cierpliwość, nawet jeśli jej najtrudniejsza odmiana: cierpliwość do samych siebie. Własnego tempa wzrostu.

Któregoś dnia dojrzejemy do usłyszenia naszego imienia, którym Bóg osuszy nasze łzy. Już ostatecznie.