Czy na wiarę należy patrzeć informatycznie (czyli systemem 0 -1), czy raczej jako na ciąg zmian? Cóż, i tak, i tak. Wiara, podobnie jak światło, ma najwyraźniej strukturę korpuskularno-falową.

Wiara jest decyzją: Bóg pozwala się spotkać i człowiek podejmuje decyzję. I w tym momencie jest to 0 lub 1. Wierzę albo nie wierzę. Tertium non datur. Opiera się ona na pewnej wiedzy a raczej poznaniu (ta decyzja), ale ostateczny głos ma tutaj wola. I ona w ostatecznym rozrachunku stanowi o wierze lub jej braku.

Ale wiara jest także relacją i w tym aspekcie możemy mówić o jej falowaniu. Genialnie pokazuje ten aspekt wołanie ojca chłopca cierpiącego na epilepsję: „Wierzę, zaradź memu niedowiarstwu!” (Mk 9,24). Czyli można wierzyć, a jednocześnie może to wymagać korekty, pogłębienia.

I ta korekta może być związana z dwiema kwestiami (co najmniej). Po pierwsze jest to nasze zaangażowanie w relację, czas poświęcony na jej budowanie, zaangażowanie w nią naszych władz: pamięci, intelektu, woli, oraz zdolność do rezygnacji z samych siebie,w tym naszych „jedynie słusznych wizji wszystkiego”. A to z kolei wiąże się z drugą kwestią – naszym obrazem Drugiego. On z zapałem godnym najistotniejszych rzeczy na tym świecie będzie krzyżował kolejne nasze obrazy, za pomocą których będziemy próbowali Go uchwycić. Będziemy stawiani wobec ciemności i ciszy, ale On nie będzie tą ciemnością i ciszą. One będą jedynie gotowością na to, by przyjąć Go w danej chwili takim, jakim się nam w tej konkretnej chwili objawi.

Po czym wtedy poznać, że On jest? Że to nie jest ciemność nicości grzechu a jedynie oślepienia wielością możliwości? Po owocach trwania w tym braku stałego obrazu. Wymienia je św. Paweł w Liście do Galatów: „Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga 5,22-23). Ze względu na te owoce właśnie ciemności duchowe, w jakich żyła Matka Teresa z Kalkuty, są kwalifikowane jako przeżycie mistyczne, a nie znak potępienia.

Nie znaczy to jednak, że mam odrzucać całkowicie obrazy Boga czy wiedzę na Jego temat. W końcu przyszedł do nas jako konkretny człowiek, w konkretnym historycznym momencie, konkretnej kulturze, o konkretnym wyglądzie. Chodzi o to, żeby pamiętać o tym, że zawsze poznajemy pod jakimś aspektem, w sposób ograniczony naszymi możliwościami. Że zawsze warto zapytać Przychodzącego: „Opowiesz mi o sobie jeszcze?” I przygotować się na to, że odpowiedź może zburzyć rzeczywistość i wznieść ją na nowo.