Miało być o kobietach z głową mężczyzny na podołku (dodajmy: chodzi o głowę odciętą), ale jednak będzie Antoine de Saint-Exupéry. Bez obaw, wyłamuję się z katolickiego głównego nurtu i nie chodzi o „Małego księcia” – cytat za: „Twierdza”, przekł. Aleksandra Olędzka-Frybesowa, WWL MUZA SA 2012.

„Bo jest czas wybierania pośród nasion, ale i czas, kiedy wybrawszy raz na zawsze, człowiek cieszy się wzrastaniem zbóż. Jest czas stwarzania, ale i czas istoty stworzonej. Jest czas na piorun szkarłatny, rozwierający upusty nieba, ale i czas, gdy wody wylane gromadzą się w cysternach. Jest czas podbojów, ale nadchodzi czas umacniania cesarstw: ja jestem sługą Boga i znam smak wieczności.

(…)

Trzeba nieść pokój, uprawiać go i wygładzać. Ja jestem ten, co zasklepia szczeliny spękanej ziemi i ukrywa przed ludźmi ślady wulkanów. Jestem trawą, co porasta na miejscu przepaści. Jestem piwnicą, która wyzłaca złożone w niej owoce. Jestem promem, który od Boga otrzymał w zastaw całe pokolenie i przewozi je z jednego brzegu na drugi. Bóg na koniec przejmie je znowu z moich rąk, takie, jakie mi przekazał, może dojrzalsze, mądrzejsze, piękniej zdobiące srebrne dzbany na wodę, ale nie odmienione. Zamknąłem mój lud w mej miłości”.

Głęboko czuję prawdę tego tekstu. W „Twierdzy” słowa te mówi król, ale mnie poruszyły jako piękny obraz istoty kontemplacji. Zwłaszcza zdanie o piwnicy wyzłacającej owoce. Ono chyba najdosłowniej mówi o tym, czym jest modlitwa głębi – potrzeba pokoju i czasu, reszta dokonuje się sama, jest wpisana w naturę owocu, cykl przemian świata.

I to piękne uchwycenie rozróżnienia czasów: czasu wyboru i czasu, który tym wyborem zostaje raz na zawsze naznaczony. Nawet jeśli wybór będzie bierny, będzie próbą ucieczki przed wyborem, to ta ucieczka będzie decyzją. Bo czas jest bezwzględny, jak wszystkie mechanizmy natury. Współcześnie tak bardzo nie chcemy o tym pamiętać…