Ludzie mówią, i mówią uczenie*, że powstają w wyniku samozapłonu gazów powstających w wyniku rozkładu organicznych szczątków. Mitologia słowiańska widziała w nich małe demony, wodzące ludzi na bagna i topiące ich tam z upodobaniem.

A ja ostatnio tak sobie myślę, że są też ludzie, którzy są jako te błędne ogniki. Można popatrzeć, ponapawać się nastrojem niezwykłości, bojaźni i drżenia, ale, na wszelkie świętości!, nie gonić a już na pewno nie próbować złapać i zatrzymać. Nie da się. Za to pogoń najczęściej kończy się zostaniem samemu materią, z której taki ognik się wylęgnie.

Nie znaczy to jednak, że należy ignorować. Oni na ogół pojawiają się w miejscach, które są dla nas niebezpieczne, więc ze spokojem można wykorzystać ich obecność w charakterze znaków ostrzegawczych: „Tam nie wchodzić – zasysa a nie wypluwa”. Ewentualnie jest to znak „Tylko dla łosi” (a, ekskluzywizm mały taki).

Czy jest to przejaw egoizmu? Myślę, że nie. Jeśli nie jestem łosiem, chodzenie po grząskim gruncie nie jest moją specialité de la maison. Trzeba znać swoje ograniczenia i się do nich stosować. Zresztą: ognika nie da się złapać. Znika, kiedy tylko się do niego zbliżymy. Może dlatego łosie preferują zielone, a nie to, co się nad zielonym unosi…

*Fraza zapożyczona od C. K. Norwida, W Weronie – lubię i polecam 🙂