W dzisiejszym czytaniu z Ezechiela usłyszałam echo opowieści o drzewie figowym z Ewangelii wg św. Marka. Prorok zapisuje:

„To mówi Pan Bóg: Ja także wezmę wierzchołek z wysokiego cedru i zasadzę, u najwyższych jego pędów ułamię gałązkę i zasadzę ją na górze wyniosłej i wysokiej. Na wysokiej górze izraelskiej ją zasadzę. Ona wypuści gałązki i wyda owoc, i stanie się cedrem wspaniałym. Wszystko ptactwo pod nim zamieszka, wszystkie istoty skrzydlate zamieszkają w cieniu jego gałęzi. I wszystkie drzewa polne poznają, że Ja jestem Panem, który poniża drzewo wysokie, który drzewo niskie wywyższa, który sprawia, że drzewo zielone usycha, który zieloność daje drzewu suchemu. Ja, Pan, rzekłem i to uczynię” (Ez 17,22-24, podkr. moje).

A u Marka czytamy:

” Nazajutrz, gdy wyszli oni z Betanii, odczuł głód. A widząc z daleka drzewo figowe, okryte liśćmi, podszedł ku niemu zobaczyć, czy nie znajdzie czegoś na nim. Lecz przyszedłszy bliżej, nie znalazł nic prócz liści, gdyż nie był to czas na figi. Wtedy rzekł do drzewa: Niech nikt nigdy nie je owocu z ciebie! Słyszeli to Jego uczniowie. (…) Gdy zaś wieczór zapadał, [Jezus i uczniowie] wychodzili poza miasto. Przechodząc rano, ujrzeli drzewo figowe uschłe od korzeni. Wtedy Piotr przypomniał sobie i rzekł do Niego: Rabbi, patrz, drzewo figowe, któreś przeklął, uschło” (Mk 11,12-14, 19-21).

Co ważne – wydarzenie to ma miejsce po triumfalnym wjeździe do Jerozolimy, kiedy nad Jezusem gromadzą się już gromy a gdzieś w lasach ścięte zostało już drzewo, z którego cieśle wykonają Jezusowy krzyż. Dwa drzewa i paradoks Bożego działania. Usychający bezpłodny figowiec i życiodajne drzewo krzyża, na pozór wyschłe i martwe, co więcej – niosące śmierć. Z której Bóg wyprowadzi życie.

A nade wszystko cudowne współgranie Starego i Nowego Testamentu. To chyba najbardziej.

Zwłaszcza, że w dzisiejszych czyanaich trudno znaleźć wiążącą je nić znaczenia. Ale trudno nie znaczy: nie możliwe. Ojciec Gabriel wstrzelił się chyba idealnie w sedno, mówiąc kazanie o wzrastaniu. Tak, to o tym są czytania: o wzrastaniu, drodze wzwyż.

A tak w ramach donosu ze świata pozaambonowego, to dziś świetna impreza była na Plantach. Idąc między 14.00 a 16.00 wokół Starego Miasta można było posłuchać ośmiu krakowskich chórów. Repertuar był przeróżny: gospel, opracowane na chór piosenki angielskie i polskie (w tym Kabaretu Starszych Panów – świetny chór Politechniki Krakowskiej!), repertuar kościelny, chórów przedwojennych… Niektórzy grali nie do końca czysto, bo wykorzystali nagłośnienie, ale i tak na szczęście śpiew nie nakładał się na siebie. Powiem wam, że klimat całości imprezy był rewelacyjny: zielono, pachnąco (lipy kwitną!), słonecznie. Jedyny minus jest taki, że chóry „z wystawą” bardziej słoneczną, nieco się przysmażyły, co na szczęście nie wpłynęło na jakość ich śpiewu.

Każdy zespół w zasięgu swojego głosu tworzył osobną przestrzeń. To jakby przechodzić z bańki mydlanej do bańki mydlanej, każdej z inaczej pachnącego mydła – ledwo jedna pryskała, zaraz na jej miejsce rodziła się następna. I niosła w sobie jedynie znanym kierunku.

Ja poproszę jeszcze raz! Bo to piękne było 🙂 I sądząc po licznie gromadzących się tłumkach, nie tylko ja byłam tego zdania.