Kto słaby psychicznie, niech nie czyta 🙂

O świeczki chodzi. I smętny wniosek z przekazywania światła na roratach. Obecnie dominują na nich wychowankowie Przystani, albowiem ponieważ Beczka ma rekolekcje. Jeszcze dobrze pamiętam swoje nastolatkowanie i wiem, że człowiek wtedy skupiony na sobie, niepozbierany organizacyjnie (szczególnie w półśnie), więc młodym daję taryfę ulgową, że jako ministranci nie pamiętają o wzięciu z zakrystii roratek, albo zapaliwszy je, stoją sobie zadowoleni, że ich świeczka się pali.

Ale już brat dominikanin, który nie wpadnie na to, że przydałoby się przekazać swoje światło dalej, budzi we mnie niejaką złość. Jeśli on tak będzie przekazywał wiarę, jak ten płomyk, to może lepiej niech się przeniesie do benedyktynów czy innych kamedułów? Ogólnie sytuacja była dość abstrakcyjna, bo brat jako jedyny otrzymał światełko od asysty, stanął sobie w scholi i świecił. A reszta scholi tkwiła w ciemności, pewnie głupio im było molestować brata. I tak sobie wszyscy w tej ciemności staliśmy, dopóki chłopak ze stalli nie poszedł do bocznej nawy i nie obdzielił po drodze wszystkich światłem.

Do tego, żeby Kościół wymarł, wystarczy, że ktoś przyjmie światło i nie przekaże go dalej. Zupełnie, jak w zeszłym tygodniu powiedział w kazaniu o. Adam Szustak – jeśli nie chodzi nam o głoszenie Chrystusa a jedynie naszą własną doskonałość. Tymczasem nie musimy być doskonali, za to głosić musimy. Ze względu na innych. Nie każdy będzie miał odwagę a czasem siłę zawalczyć o to, by usłyszeć i przyjąć. Jesteśmy pomyślani jako akwedukty łaski, nie zbiorniki retencyjne 🙂