Księżyc założył lisią czapę. Tęczowe halo wokół jego pyzatej buźki gwarantuje jutro mroźny poranek. Tak mnie mama i doświadczenie nauczyło, więc nie mam powodu wątpić w efekty tej obserwacji poczynionej podczas stania na przystanku.

I jeszcze pewnie później pośnieży. Brak mi tego białego skrzypiącego, zeszły tydzień rorat był żenująco ciepły, przez co z całej gamy umartwień roratnich zostało tylko ranne wstawanie.

Czekanie. I jego brak. Handel nie czeka, trwają właśnie sprzedażowe żniwa w rytm bożonarodzeniowych piosenek o dzwonkach, magii świąt, zakochiwaniu się w Boże Narodzenie i innych takich. Kiedy przyjdą święta, będą już pozbawione całego swojego piękna, tak  wielce wysławianego w głośnikach centr handlowych. Zostanie tylko poczucie wypalenia i pusta myśl: „To już?”

Można tez inaczej: ograniczyć konsumpcję. Czekać z całą symboliką do 24 grudnia. Wtedy święta są początkiem, nie końcem radości. Uderzyło mnie to, że w tradycji Kościoła świętowano cały tydzień po, przez całą oktawę. Czas postu, przygotowania, przez swoje wycofanie z używania, dawał moc do przeżywania radości. Żadnego wypalenia. Żadnego syndromu dnia drugiego. Raczej głębokie pragnienie i wołanie, jak małego dziecka podrzucanego na rękach przez ojca: „Jeszcze!”

Żeby docenić światło, trzeba doświadczyć ciemności.