Filotea odpoczęła i teraz czas na nieco aktywności fizycznej. Jej osobisty trener – św. Franciszek Salezy – zaleca jej trzy rodzaje ćwiczeń.

Po pierwsze – spacery. W kierunku kościoła, zwłaszcza w niedziele i święta i zwłaszcza na Godzinki i Nieszpory, tudzież inne nabożeństwa. Co prawda można je odprawić także w samotności, ale „chociaż i na osobności równie dobrze jak w bractwie moglibyśmy spełniać dobre uczynki i ćwiczenia –  – i choćbyśmy je nawet z większą dla siebie pociechą spełniali – to jednak większą odbiera Bóg chwałę, jeżeli nasze dobre sprawy wnosimy do społeczności i spółki z braćmi i bliźnimi”. Celne przypomnienie: tu chodzi przede wszystkim o chwałę Boga, nie tylko nasze zadowolenie. Nadto otrzymujemy wg Salezego doświadczenie wspólnoty potrzeb z innymi (naocznie i nausznie możemy się przekonać, że nie tylko my aspirujemy do przyjaźni z Bogiem) i wzajemnie budujemy się naszą wiarą. Od siebie dodam, że pozbywamy się tez zludzeń co do naszej doskonałości, szczególnie jeśli współsiostry i współbracia upierają sie przy okazywaniu tej mniej doskonałej części swojej istoty. Albo mamy cięższy dzień i odkładany z godziny na godziny różaniec, w gronie o średniej wieku 60+ ostatecznie zostanie odmówiony i to nawet z pewną lekkością.

Po drugie –  gry zespołowe. Trzeba z rozwagą i otwartym sercem dobrać sobie drużynę. Salezy sugeruje, że na pewno warto do niej zaprosić swojego Anioła Stróża i patrona chrzcielnego (moim jest Elżbieta z Schonau, benedyktyńska mistyczka z XII w.). Każdy ponadto zna świętych, którzy są jakoś bardziej jego niż inni. U mnie listę zaczyna św. Biedaczyna z Asyżu, jednak choć duchowość mam żebraczą, to  zdecydowanie „psią” (może dlatego, że urodziłam się w święto św. Katarzyny ze Sieny) i o wstawiennictwo zwykle proszę Ojca Dominika, Jacka Odrowąża, Michała Czartoryskiego, czasem Katarzynę i Czesława; dalej Benedykta z Nursji, Małą Tereskę, Edytę Stein (mały desant karmelitański, a co!), Nennolinę, ks. Jerzego Popiełuszkę i last but not least – Jana Pawła II. Chociaż wolę o nim myśleć per Karol Wojtyła 🙂

Święty Franciszek duży nacisk kładzie na to, żeby najważniejsze miejsce w tym składzie zajęła Maryja. I rzeczywiście jest w Niej coś niesłychanie pociągającego i pięknego, świętego a jednocześnie bliskiego i domowego. Warto Jej powierzać wszystkie swoje relacje, szczególnie te trudne – potrafi je wyprostować. A nade wszystko to Mistrzyni kontemplacji, słuchania i owocowania Słowem. Najlepszy trener lectio divina, jakiego znam!

Wreszcie po trzecie – chwytanie. Słowa chwytanie. A dokładnie to lektura Pisma, książek o duchowości („Naśladowanie Chrystusa”, „Wyznania” św. Augustyna, „Listy” św. Hieronima, dzieła Teresy z Avila, itd, itp.) i życiorysów świętych. Tu autor zaleca czerpanie przykładu z bohaterów tych biografii, a jeśli się ich naśladowac nie da, to przynajmniej pozwólmy się zapalić ich miłości ku Bogu.

Jak widać nie jest to sport wyczynowy, co więc szkodzi zacząć. Na przykład od teraz.