W pierwszym czytaniu Sara śmieje się z Bożej zapowiedzi. Jest stara, doświadczona. Rzeczywistość stoi w jawnej sprzeczności z zapowiedziami Gości. Skonfrontowana z prawdą o swoim niedowierzaniu, popada w przerażenie.

W ewangelii setnik zadziwia Boga nie chcąc od Niego niczego poza słowem. Jest pewien, że ono wystarczy. Ma swoje lata, jest doświadczony. Rzeczywistość mu podpowiada, że wypowiedź wystarczy. Skonfrontowany z prawdą o uzdrowieniu sługi, zapewne przyjmuje to z wdzięcznością i spokojnym przekonaniem o wlasnej racji.

Przedziwna rzecz z tą rzeczywistością i doświadczeniem – do jak skrajnych wniosków potrafi prowadzic ich słuchanie…