Czytam sobie mszalik ze święceń ks. Marka Grabowskiego. Dwie rzeczy rzuciły mi się w oczy. A właściwie to trzy.

Pierwsza to tekst jakim odpowiada asystujący kapłan na pytanie: „Czy wiesz, że są tego godni?”. Brzmi on następująco: „O ile ułomność ludzka pozwala mi wiedzieć, wiem i zaświadczam, że są godni podjąć brzemię tego urzędu”. Brzmi w niej głęboki ton świadomości ciężaru wypowiadanego słowa zestrojony z nutą świadomości własnego ograniczenia. Świadomość własnej ułomności połączona z optymizmem co do swojej zdolności poznania („wiem”) i wzięciem na siebie odpowiedzialności („zaświadczam”). I wprawiający mnie w lekkie rozbawienie (wiem, że nie uchodzi, nie uchodzi, ale cóż poradzę?) ton prawniczej wypowiedzi – „jakby, co to zrobiłem zastrzeżenie!” 😀

Druga, to formuła, która wypowiada biskup podczas pouczenia przedstawionych mu przed chwila kandydatów: „Lecz aby jednego lub kilku nie zwiodła opinia lub nie oszukało uczucie, należy zasięgnąć rady wielu. Przeto swobodnie powiedzcie, co wiecie o ich czynach i obyczajach, co sądzicie o zasługach. Wydajcie im świadectwo zdatności do kapłaństwa kierując sie ich zasługami, a nie jakimkolwiek upodobaniem. Jeżeli więc ktoś ma cokolwiek przeciw nim, w imię Boże niech z ufnościa wystąpi i powie, niech jednak pamięta o własnej ułomności”.

Tekst ten co prawda pada po łacinie, to drastycznie zmniejsza ryzyko, że tłumu da sie słyszeć kobiecy lub, co gorsza, męski głos wołający: „Zenobi/Ziutek/Gerwazy, nie rób mi tego!”, ale jednak jest w rycie święceń. W nowym rycie nie ma tej chwili zawieszenia. Ten fragment upodabniał święcenia do zawierania małżeństwa – tam też jest przewidziany moment na ewentualne „wołanie z tłumu”. Na moje wyczucie to dawało całej wspólnocie poczucie współodpowiedzialności za święconego. Poczucie, że także my go przyjmujemy i akceptujemy jako prezbitera.

Trzecia wreszcie rzecz, to bogactwo słowa Bożego w całej liturgii i wyraźna paralela pomiędzy kapłaństwem starotestamentowym a chrześcijańskim. I na tym muszę jeszcze pomedytować.