każde powołanie ma swój krzyż. o sprawiedliwym podziale krzyży warto pamiętać, kiedy dźwigając własny mijamy triumfalny wjazd do Jerozolimy kogoś o innym powołaniu

powołania się krzyżują, małżonkowie są znakiem troistości – bycia jednością w miłości choć bez utraty tożsamości (wymiar horyzontalny); celibatariusze znakiem radykalnej jedyności Boga (wymiar wertykalny), jeśli zabraknie któregoś ze znaków, nasze głoszenie Boga będzie kalekie

słoneczny dzień na wielkie święto – święcenia w rycie trydenckim. przepiękna liturgia. pod koniec drugiego „alleluja”, już po włożeniu rąk na kandydata, w misterną melodię gregoriany wpada radosny, świdrujący dźwięk klarnetu – na placu Marii Magdaleny klezmer gra „Hava Nagila”. poczucie gwałtownego cofnięcia się w czasie dopełnia za kilkanaście minut klapanie kopyt i skrzyp kół dorożki. przekorny klarnet rozbija statyczność liturgii, świdruje w uszach i paradoksalnie dopełnia śpiew. „Radujcie się! No radujcie się!” w czytaniu Jezus zgodnie z żydowskim prawem oddaje Matkę pod opiekę Jana: Prawo i teologia Kościoła splatają się ze sobą swoim latet-patet, jak ton ewangeliczny i melodia grana na klarnecie

ryt trydencki święceń zawiera kilka pouczeń do jak wielkiej tajemnicy zostaje dopuszczony i jak poważne obowiązki bierze na siebie wyświęcany. słuchając kolejnego z nich słyszę w głowie szyderczy głosik szepczący, że ci co przez tyle wieków handlowali swoim kapłaństwem, też tego słuchali i co z tego? wraca znów pytanie: czy on wytrwa? na te pytania nie ma odpowiedzi publicznych. odpowiedzi na na te pytania każdy nosi w swoim sercu. skoro Bóg im zaufał, mieli szansę. skoro Bóg jemu zaufał, ma szansę. łaska została udzielona

patronem pozostawionych na drodze, samotnych nie z wyboru może być Symeon i prorokini Anna. dwie postacie będące oczekiwaniem. i jeszcze Sara – spętana przeznaczeniem. może to właśnie ten znak, znak oczekiwania jest nam dany jako posługa?