Od uciekania też można się uzależnić. Od bezustannego ruchu i zmiany. Ucieczka zaciera rytm codzienności, pozwala uznać, że nie ma się co przejmować przeszłością, tworzy złudzenie, że nowe musi być lepsze. I czasem jest najrozsądniejszym wyjściem, bo rozbija narosły latami pancerz nawyków i jedynie słusznych obrazów rzeczywistości.

Ale od uciekania można się też uzależnić. Reagować nim na najmniejszy objaw stabilizacji, a zwłaszcza kryzysów, które ze sobą stabilizacja niesie. Wystarczy chwila posuchy, silniejszy wiatr i róża jerychońska toczy sie w inne miejsce, „nie dostrzega, gdy przychodzi szczęście; wybiera miejsca spalone na pustyni, ziemię słoną i bezludną” (Jr 14,6). Koniecznie słoną i bezludną, bo samotność pozwala hodować w sobie fałszywe obrazy i karmić sie fatamorganą. A nic tak nie boli, jak konieczność przyznania się do błędu… Już lepiej zwinąc sie w wyschnięta kulkę, podwinąć korzonki i dac się toczyć podmuchom pustynnego powietrza.

Kiedy rozmawiam ze znajomymi zajmującymi wychowaniem i formacją, powtarza się jedno: młodzi nie umieją budowac wspólnoty. Jakby rodziny zamieniły się w hodowle róż jerychońskich, które tylko czekają, by oderwac się od ziemi i popędzić przed siebie w jakimś obłąkańczym tańcu ucieczki. Biblia – zwłaszcza księgi mądrościowe – taki stan rzeczy upatrują w niedomodze ojcostwa. Gdzie nie ma ojca, tam nie ma tożsamości, gdzie nie ma tożsamości, nawet takiej „na przekór” (np. ojciec pił, to ja nie tknę alkoholu), jest paniczny lęk przed zasadami, wymaganiami, regułami. Rodzi się uzależnienie od ucieczki, bo poziom lęku jest zbyt wysoki, by samemu dać sobie z nim radę.

Myślę, że współczesna nam rzeczywistość żebrze o ojców. Albo mężczyzn, którzy zgodza się pełnić tę role wobec ludzi, których biologiczni ojcowie zdegradowali samych siebie do dawców gamet. Niekoniecznie w zapłodnieniu in vitro.