To cytat z dzisiejszego kazania, do którego prawa autorskie ma o. Jakub Kruczek. Było ono komentarzem do ewangelii o dWóch takich, co uciekali do Emaus.

Uczniowie opowiadają w drodze Jezusowi o swoim obrazie Jego osoby i o swoich (zawiedzionych) oczekiwaniach co do Jego działalności, a potem pozwalają mówić Jemu. Sama wczoraj pokazywałam na kręgu biblijnym w jaki sposób ta ewagelia uczy nas modlitwy i rozeznawania, ale ten aspekt: zgody na  Jezusową interpretację naszych doświadczeń, mi umknął.

A to ważne. Bardzo. Nie wiem jeszcze do końca co to oznacza w praktyce, poza ciągłym konfrontowaniem swojego życia ze słowem Bożym, ale mam poczucie, że tam jest coś więcej niż praktyka lectio divina.

Będę miała o czym myśleć w pociągu do Poznania 🙂