Wczorajszy Poznań był wspaniały: kwitło wszystko, ci miało kwitnąć, równolegle też pachniało, świeciło słońce i ogólnie wycieczka była udana. Niestety, drzwi do jednej z moich ulubionych kaplic adoracji zostałam opatrzone porządną, zalaminowaną kartką (nie ma jak poznańskie upodobanie do porządnej roboty, hehe), iż kaplica jest zamknięta. Sądząc po przemykających incognito braciach kooperatorach i odgłosach z wnętrza, przygotowywano tam pewnie Grób Pański lub ciemnicę. Musiał mi wystarczyć Jezus za drzwiczkami tabernaculum.

Seminarium było udane, choć pogoda była senna. Miałam przy sobie termos z kawą, którego nie zawahałam się użyć – studenci mieli gorzej, bo nie mieli. Termosu.  Niestety, nawet opowiadanie anegdot nie pomogło na senność. Rozumiem, samej zdarzało mi się sypiać na zajęciach 🙂 Rozmawialiśmy o katolickim rozumieniu małżeństwa i współżycia w małżeństwie w teologii ciała. Mam nadzieję, że było inspirująco.

A potem były rekolekcje u OP (co przyjeżdżam, to albo msza roczna za zmarłych, albo rekolekcje – dwa tygodnie temu było dwa w jednym! – znak jaki czy cóś?). To tzw. rekolekcje ostatniej szansy i w Posen głosi je o. Prus. Jeśli czyta mnie ktoś z tego fajnego miasta z koziołkami, to polecam – sądząc po tym, co wczoraj usłyszałam, padre Wojciech nadal jest w dobrej kaznodziejskiej formie. Na przykład jakbyście nie wiedzieli, to Marta zrobiła Jezusowi awanturę o to, że Maria jej nie pomaga, bo jej (Marcie) przypaliło się spaghetti bolognese…*  Aż mi się Beczka z czasów panowania Pruskiego przypomniała 🙂

I z całego morza sympatycznych poznańskich doświadczeń wywiózł mnie nocny pociąg – nie lubię, zdecydowanie. W Zagłębiu wsiedli jacyś dziwni panowie, jeden próbował wywołać awanturę, ale wszyscy go olali, więc się przesiadł, ale i tak jakoś tak niemieło było.

Dziś jakoś spróbuję nie zasnąć w pracy, wieczorem jeszcze będe polować na Szymona Ho., który głosi rekolekcje u franciszkanów ewentualnych, a potem już tylko czekanie na próbę akustyczną w środe wieczorem i zaczyna się Triduum. Najpiękniejsze dni w roku…

*To tylko perełka-rozweselacz, zasadniczo konferencje są o miłosierdziu i ta, której wysłuchałam, udzieliła mi odpowiedzi na kilka istotnych dla mnei teraz pytań, ale moze na tym aspekt duchowo-ekshibicjonistyczny skończę 🙂 W każdym razei polecam.