Czytam wczorajszy cytat i czytam, i nie do końca wiem, o co chodzi biskupowi Dziubie, ale zdaje się, że wiem, gdzie jest klucz do rozwikłania tej wypowiedzi. Albo przynajmniej nadania jej bardziej zrozumiałej formy.

Autor wypowiedzi założył, że wszyscy tak samo definiują pojęcie osoba i definiują je tak, jak teologia. Tymczasem nawet w teologii mamy dwie definicje osoby, bo inaczej rozumiemy osobowość człowieka a inaczej Osoby Trójcy. Tzn. analogicznie, ale jednak odmiennie. Tu z pewnością chodzi o osobę ludzką oraz związaną z nią szczególną godność wynikającą z tego, że jako osoby (indywidualne byty mające rozumną naturę) odbijamy w sobie Boga; jesteśmy Jego obrazem w świecie. I jako tacy jesteśmy kimś i to kimś ważnym dla Boga, przez Niego kochanym.

To oznacza, że wszystko co się wydarza w naszym życiu, może być przedmiotem nieustannej wymiany darów z Bogiem. Jest to odbicie wewnętrznego życia Trójcy, które potrafimy bełkotliwie, bo w ludzkim, niewystarczającym języku, określić jako dawanie i otrzymywanie miłości. A kiedy kochamy i jesteśmy wzajemnie kochani, całymi sobą odczuwamy sens naszego istnienia.

Pytanie o bezsens jest tak naprawde pytaniem o brak miłości, ale co istotne: miłości daru (grec. agape) zdolnej do ofiary i otwartości na drugiego; wychylonej do drugiego. Tej, która dla dobra innej osoby, potrafi sprawić, że zrezygnujemy z własnej wygody, bezpieczeństwa, w przypadkach skrajnych nawet życia. Tej, która taką ofiarę potrafi przyjąć z wdzięcznością i starannie ją zagospodarować.

Ludzie, którzy starają się tak kochać, stają się ikonami Boga w świecie. A ikona to okno, nie lustro – patrząc na nią widzi się tę drugą, Bożą stronę rzeczywistości. Widzi się także, że śmierć to nie koniec, że to początek nowej, o wiele bardziej fascynującej opowieści. I wtedy pytanie o bezsens traci sens 😀

O, tak bym to przeinterpretowała – będę wdzięczna za uwagi, czy bardziej czytelnie niż przedmówca czy raczej bardziej zagmatwanie 🙂 I nadal nie jestem pewna, czy to właśnie bp. Dziuba miał na myśli

PS

Kolejna plota – inicjator krucjaty o normalność kościelnego języka – Szymon Hołownia – właśnie kończy kolejną książkę. Gołębie gruchają, że premiera będzie na jesieni 😉