Ale to mało istotne w porównaniu z tym, że spotkałam się z Prometeuszem, poznałam ludzi, którzy mają pasje i marzenia – odetchnęłam przez chwilę powietrzem, którego smaku już dawno nie czułam. To atmosfera grona osób, które są tak wolne, że potrafią obojętnie przejść obok tego „co-kto-sobie-pomyśli” jednocześnie zachowując zdolność do oddania swojej wolności, aby angażować się w konkretne, społeczne (czyt. bezinteresownie-nieopłacalne) zadanie. Taka jest Kasia, Krysia, Wojtek, Norbert, Tytus, ludzie zangażowani w odtwarzanie dróg jakubowych w Polsce.

Ale po kolei. Najpierw był Tarnobrzeg i spotkanie z młodymi, którzy chcą popracować jako dziennikarze, popisać i potworzyć. Każda z tych osób miała wyrazistą osobowość, to dobrze im rokuje 🙂 Potem poszliśmy na pizzę i piwo, ale już w wąskim, dorosłym gronie. A potem były długie, wieczorne Polek rozmowy, czyli Kasia i ja w rolach głównych. Po raz kolejny w moim życiu błogosławiłam Boga za to, że obdarzył mnie ludźmi, którym mogę zaufać i którzy mi ufają. To olbrzymi skarb.

A potem, czyli dziś było śniadanie (czyt. poranne obżarstwo) w refektarzu a potem kawa w bibliotece Prometeusza. A jeszcze potem wyjazd do Sandomierza i zwiedzanie kościoła OP. Naszym przewodnikiem był o. Tytus – genialny występ! Bardzo dużo się nauczyłam, także tego, że nie należy ufać przewodnikowi, zwłaszcza, jeśli jest tak przewrotny jak Wyżej Wymieniony. Całość zamknęła msza i spotkanie tych, którzy załapali jakubowego bakcyla i chcą przywrócić do życia duchowość camino i jego szlaki w Polsce.

Wróciłam chora, ale szczęśliwa. Było DOBRZE.

Lubię oba te OP klasztory i to wcale nie dlatego, że przeorzy zgodzili się zamówić kwartalnik. Lubię je, bo to piękne, pełne pokoju miejsca. Lubię je, bo mieszkają tam i są z nimi związani ludzie, którzy nie boją się mieć uczuć, nie boją się bólu zaangażowania w bycie z innym w przyjaźni. Większość z nich wiele w życiu utraciła i wiele przecierpiała, ale wolę słyszeć ich, jak klną, niż innych jak cedzą miękkie i (zbyt) delikatne słówka. W ich krzyku i kłótniach jest prawda. Dzieki temu ich życie to nie teatr. To misteria.